هدف از این پژوهش سنجش الگوی پراکنده رویی و شناسایی حوزه‌های عمل توسعه درون‌زا در شهر اهواز می‌باشد. این پژوهش ازنظر هدف، کاربردی و ازنظر روش تحقیق، توصیفی-تحلیلی و مبتنی بر منابع اسنادی و کتابخانه‌ای است. جهت سنجش پراکنده رویی در شهر اهواز ابتدا با استفاده از داده‌های مربوط به مساحت و جمعیت در دوره‌های اخیر و پردازش آن‌ها، تغییرات فضایی- کالبدی شهر نشان داده شد. با استفاده از آمار فضایی (موران I،G  عمومی (خوشه‌بندی زیاد/کم)، موران محلی، تحلیل لکه‌های داغ) نحوه پراکنش جمعیت بررسی گردید. بخش دوم پژوهش که مربوط به شناسایی حوزه‌های عمل توسعه درون‌زای در شهر اهواز بود با استفاده از داده‌های کاربری اراضی شهر اهواز بررسی گردید. نتایج آمار و مدل‌ها نشان داد که شهر اهواز از دهه 1335 تا زمان حاضر تغییرات فضایی –کالبدی وسیعی داشته است که منجر به شکل‌گیری الگوی پراکنده رویی در شهر شده است. همچنین بافت‌هایی که جهت توسعه درون‌زای شهر شناسایی شد شامل بافت فرسوده، بافت مخروبه، بافت حاشیه‌نشین، اراضی بایر و بافت‌های ناکارآمد شهری به ترتیب با مساحت 1101.96، 68.59، 2051، 5773.11،2323.03 و به تفکیک بافت‌های ناکارآمد شهری (کاربری‌های فرا شهری) شامل اراضی نظامی، زندان‌ها؛ اراضی صنعتی، قبرستان‌ها، اراضی انبار و پایانه به ترتیب دارای مساحت 543.84، 7.23، 1463.21، 5.87، 302.85 می‌باشد.