بی­توجهی طراحان و معماران به مجموعه­های مسکونی در­ جریان رشد شتابان شهرنشینی، این مجموعه­ها را با مشکلات متعددی ازجمله، عدم رعایت معیارهای مربوط به کیفیت محیط سکونت روبرو کرده که باعث افت کیفیت زندگی در این مراکز شده است. پیامد این بی­توجهی، شکل­گیری بناهای سرد و بی­روحی است که فاقد شرایط لازم برای ایجاد ارتباطی پایدار با ساکنان خود می­باشند. بر این اساس، هدف از پژوهش فوق، شناسایی مؤلفه­های مؤثر بر میزان رضایت ساکنین در مورد کیفیت محیط­های سکونتی و تلاش برای ارتقاء شاخصه­های کیفی مجموعه­ها بوده که در دو مقیاس معماری و شهری حائز اهمیت می­باشند. در این پژوهش، پس از مرور مفاهیم و نظریات مرتبط با متغیرهای تحقیق(شامل: رضایتمندی سکونتی، کیفیت محیط و پایداری) برمبنایی کلی از عوامل مؤثر در ارتقا کیفیت محیط و پایداری اجتماعی در مجموعه‌های مسکونی دست‌یافته و نتایج حاصل از این مطالعات به‌صورت مدلی جامع که ساخته‌شده از کیفیت محیط در واحدهای همسایگی و کیفیت محیط در واحدهای سکونتی است، نمایش داده‌شده است. درنهایت نیز دستورالعمل پیشنهادی 15­ گانه، به‌عنوان راهکارهای عملی در طراحی مجموعه­های مسکونی ارائه‌شده است.