دوره 7، شماره 26 - ( زمستان 1397 )
جلد اول _ شماره اول_صفحات 5 الی 79 |
برگشت به فهرست نسخه ها
چکیده: (3183 مشاهده)
رعایت الگوهای بومی پر و خالی در خلق فضاهای زندگی ایرانیان منطبق با فرهنگ همسازی با طبیعت در اقلیمهای مختلف کشور و برای قرنهای متمادی شیوه عملکرد معماران بوده است. تقریباً بناهای امروزی پیوستگی و مسئولیت خود را نسبت به زمین، آسمان و همجواریها از دست دادهاند. فضاهای باز به واسطه تقلید ناآگاهانه از معماری تندیسوار اروپایی به پسمانده و اضافه فضاها تبدیل شده و اهمیت پیشین خود را ندارند. این پژوهش با بررسی ویژگیهای فضای باز در مساجد و خانهها (به عنوان دو عنصر مهم در شکلگیری شهرهای ایرانی) به دنبال راهکارهایی برای ایجاد توازن و رابطه مطلوب بین انسان و طبیعت و ایجاد حس تعلق و مشارکت در فضاهای معماری و بازآفرینی مفهوم فضای باز در کالبدی جدید و در مجموع به دنبال احیای دوباره مفهوم حیاط در معماری معاصر است. تحقیق حاضر براساس روش توصیفی و تحلیلی گونههای ارتباط فضای باز و بسته انجام شده است. در همین راستا، 12 نمونه پلان مسجد و 12 نمونه پلان خانه در معماری سنتی و بررسی معماری مساجد و خانههای دوران معاصر، ارتباط فضای باز و بسته در آنها مورد بررسی قرار گرفت و گونهبندی شد. نتایج پژوهش بر این مهم تأکید دارد که ارزشهای نهفته در فضاهای باز و اصول حاکم بر آنها، قابلیت تداوم دارند و استمرار آنها در معماری معاصر میتواند کارآمد باشد.
نوع مطالعه: پژوهشي-مورد پژوهی |
موضوع مقاله:
تخصصي
دریافت: 1398/2/11 | پذیرش: 1398/2/11 | انتشار: 1398/2/11
دریافت: 1398/2/11 | پذیرش: 1398/2/11 | انتشار: 1398/2/11
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |