دوره 1، شماره 4 - ( تابستان 1392 )                   جلد اول _ شماره اول_صفحات 5 الی 79 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML Print


چکیده:   (6166 مشاهده)
پیاده‌روی قدیمی‌ترین شکل جابه‌جایی انسان در فضاست که می‌توان آن را حق طبیعی استفاده‌کنندگان از فضای شهری دانست. تا قرن قبل اکثر شهرها در مقیاس حرکت عابر پیاده بوده و محورهای پیاده به‌ویژه در مراکز شهری که مکان‌های اصلی خرید و گردش و عبور شهروندان به شمار می‌آمدند. با ورود رویکرد پیاده مداری در دو دهه اخیر به‌عنوان استراتژی‌ شهرسازی به نظر می-رسد مکان‌یابی و عدم مطالعه کافی بر روی این فضاها نتوانسته است نقشی که این فضاها باید درراستای بازتولید عرصه عمومی ایجاد کنند به وجود آورد. در همین راستا پژوهش حاضر بامطالعه و بررسی میدانی و تحلیلی خیابان بوعلی همدان به‌عنوان نمونه موردی سعی در شناخت نقاط ضعف و میزان موفقیت پیاده‌راه‌ها به‌عنوان عرصه‌هایی عمومی است. یافته‌های ناشی از تحلیل داده-ها بیانگر این حقیقت هستند که مهم‌ترین عامل در بازتولید عرصه‌های عمومی و فضای شهری در بیشتر پیاده‌راه‌ها شناخت و مطالعه این مکان‌ها با توجه به سازگاری با تصاویر ذهنی مردم هست تا این امر موجب کارکرد هرچه بیشتری آن‌ها درراستای ایجاد تعاملات اجتماعی شود.
متن کامل [PDF 223 kb]   (1213 دریافت)    
نوع مطالعه: پژوهشي-مورد پژوهی | موضوع مقاله: تخصصي
دریافت: 1394/3/27 | پذیرش: 1394/3/27 | انتشار: 1394/3/27

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.