پس از حمله مغول، به علت ویژگی‌‌های خاص جامعه ایران، عرفان و تصوف در جامعه رواج پیدا کرد و آموزه‌‌های عرفانی در تمامی بخش‌‌های جامعه گسترش یافت به طوری که عرفان را‌‌‌‌ می‌توان ارزشی مؤثر بر هنر‏ دوران تیموری به شمار آورد که از طریق عوامل مختلفی بر آن بازتاب یافته است. با توجه به این موضوع، هدف این پژوهش بیان چگونگی پیوند عرفان اسلامی و هنر در دوره تیموری، به علت رواج تصوف در این دوره، از طریق بررسی ویژگی‏های جامعه و با توجه به شواهد تاریخی است. این پژوهش تلاشی برای پاسخ به این‌‌‌‌‌ پرسش است که عرفان اسلامی از طریق چه عواملی و چگونه بر هنرهای تزیینی و آرایه های معماری ایران در این دوران تاثیر نهاده است؟ برای پاسخ به این‌‌‌‌‌ پرسش، به وسیله جامعه‌شناسی و با تفسیر و تحلیل منابع تاریخی مربوط به دوره مذکور، نخست ویژگی‌‌های جامعه بررسی شده و نفوذ عرفان اسلامی به عنوان جهان بینی غالب در جامعه نشان داده شده است سپس با بیان نمونه‌‌های بارز از هنرهای تزیینی و آرایه‌های معماری در این دوره نتیجه گرفته شد که عرفان اسلامی به عنوان جهان‏ بینی، نقش‌‌‌‌‌ میانجی را در تاثیرگذاری عوامل اجتماعی چون توده مردم، حکام و درباریان و نظام اجتماعی و صنفی هنرمند، بر هنرهای تزیینی همچون خوشنویسی و نگارگری داشته و آنها نیز بر نقوش و کتیبه‌های به کار رفته در آرایه‌های معماری تأثیر گذاشته‌اند.