شواهد بسیاری وجود دارد مبنی بر این­که شیوه­های کنونی طراحی، اجرا و فعالیت­های مربوط به مسکن و املاک به‌گونه‌ای منابع انرژی را مصرف می­کنند که می‌تواند آینده را به‌طورجدی به خطر بیندازد. بهره­گیری از پتانسیل­های اقلیمی همچون تابش آفتاب، توده­ی زمین و غیره به­مثابه یک امکان همیشگی می‌تواند نیاز به انرژی در بخش مسکن را کاهش دهد. به نظر می­رسد روزآمد کردن راهکارهای اقلیمی مرسوم در معماری بومی می‌تواند در این راستا مؤثر باشد. تحقیق پیش رو بازشناسی عناصر اقلیمی معماری ایرانی و تعیین میزان تأثیر هرکدام بر شرایط آسایش را نشانه رفته است. با تحلیل محتوای منابع معماری بومی، راهبردها و راهکارهای طراحی بومی/اقلیمی همچون جهت­گیری، منطقه‌بندی فضاها و غیره به­صورت دسته­بندی 5گانه تعیین، و سپس میزان تأثیرگذاری هرکدام در فراهم آمدن شرایط آسایش به روش دلفی و در چارچوب یک پرسش­نامه در میان صاحب­نظران به پرسش گذاشته‌شده است. نظرسنجی نشان می­دهد مواردی همچون جهت­گیری، فرورفتن در زمین و مکان­یابی سایت، الگوی پلان و چیدمان مجموعه، سلسله­مراتب فضایی، و مصالح خازن گرمایی از بیش­ترین تأثیر در فراهم آمدن شرایط آسایش برخوردارند.