امروزه با افزایش روزافزون جمعیت شهرنشین و به دنبال آن افزایش بیرویه وسایل نقلیه و وابستگی الگوی زندگی شهری به آنها، تحقق توسعه پایدار به عنوان یکی از مهم‌ترین مسائل شهری مطرح شده است. از این‌رو پیادهمداری که هدف آن بازیابی و توسعه فضاهای پیاده شهری و مقدم دانستن عابران پیاده به عنوان مهم‌ترین عناصر شهری است، بیش از پیش مورد توجه قرار گرفته است. بنابراین این پژوهش با فرض اینکه تقویت پیادهمداری در تحقق توسعه پایدار شهری موثر است، به دنبال آن است که شاخصهای موثر بر پیادهمداری را درنمونههای مورد مطالعه (خیابان بوعلی واکباتان شهر همدان) ارزیابی کند. روش پژوهش توصیفی-تحلیلی بوده و با استفاده از ابزارهای رایج کتابخانهای و مشاهده میدانی انجام شده است. اصلیترین شاخصهای خیابان پیادهمدار از طریق مرور ادبیات داخلی و خارجی و پیشینه پژوهش استخراج گردیده، سپس به ارزیابی معیارها در نمونههای مورد مطالعه پرداخته شده است و از مدل فرایند تحلیل شبکه (ANP) جهت وزندهی به معیارها و زیرمعیارها و مقایسه دو خیابان استفاده شده است و یافتههای پژوهش نشان میدهد که خیابان بوعلی نسبت به خیابان اکباتان امتیاز بالاتری را کسب نموده است؛ بنابراین خیابان بوعلی برای تبدیل به محور پیادهمدار در اولویت قرارمیگیرد؛ همچنین پیشنهاد میشود که با در نظر گرفتن ترتیب اولویت معیارها، سیاست‌گذاریهایی در جهت ارتقای معیارهای«حرکتی- دسترسی»، «اجتماعی- اقتصادی»، «فعالیتی– حرکتی» و «کالبدی-زیست‌محیطی» انجام گیرد که لحاظ نمودن این موارد میتواند گام مهمی درجهت ایجاد قابلیت پیادهمداری و در نهایت تحقق توسعه پایدار شهری محسوب شود.
