بهبود کیفیت زندگی در یک مکان خاص و یا برای اشخاص و گروه‌های خاص همواره کانون اصلی توجه برنامه ریزان بوده است. از طرفی در تحولات جدید شهرسازی جهان و رشد فزاینده توسعه شهری، مراکز شهری به علت قدمت و سابقه تاریخی، فرهنگی، کالبدی و ...، بیشتر از سایر نواحی شهری در معرض عوارض نامطلوب توسعه شهری قرار گرفتند، به‌گونه‌ای که این فرایند کاهش کیفیت محیط زندگی را در این مراکز موجب شده است. ازاین‌رو در پژوهش حاضر به ارزیابی کیفیت زندگی در مرکز شهر سنندج با استفاده از شاخص‌های کمی (عینی) و کیفی (ذهنی) پرداخته شده است. روش پژوهش به‌صورت توصیفی- تحلیلی هست و برای جمع­آوری داده­ها از پرسشنامه و برداشت­های میدانی و اسناد و مراجع کتابخانه­ای و هم­چنین برای تحلیل داده­ها از روش آنتروپی و فن Saw و نرم­افزارهای Spss، Excel و Arcgis استفاده شده است. در این مقاله با ارزیابی شاخص‌های عینی و ذهنی کیفیت زندگی مرکز شهر در شش بعد اجتماعی، اقتصادی، کالبدی، ارتباطی، زیست‌محیطی و زیبایی‌شناختی، 58% از شاخص‌های مورد بررسی در وضعیت نامطلوب و تنها 12% از شاخص‌ها در وضعیت مطلوب قرار دارند که سهم بیشتر شاخص‌ها با وضعیت نامطلوب، مربوط به شاخص‌های عینی هست. هم‌چنین کیفیت زندگی عینی و کیفیت زندگی عینی در مرکز شهر سنندج به‌جز در یک محله، باهم مطابقت ندارد، درنتیجه شرایط و موقعیت اقتصادی، اجتماعی و ... فرد با تصور خود فرد از زندگی‌اش، کاملاً متفاوت و حتی مغایر است.