شهرنشینی تمام عرصه‌های زندگی انسان ازجمله روابط انسانی و تعاملات متقابل اجتماعی را تحت تأثیر قرار داده است. این فرآیند نوعی تغییر و دگرگونی اجتماعی محسوب می‌­شود. رشد سریع جمعیت شهری، تراکم و افزایش آن منجر به پیامدهای آسیب‌زای ارتباطی و تعاملی شده است. یکی از این پیامدهای آسیب‌زا، افزایش طلاق در بین شهروندان می‌باشد. بر اساس آمار رسمی مرکز آمار ایران و سازمان ثبت‌احوال، تعداد طلاق‌های ثبت‌شده در کشور در سالیان اخیر در حال افزایش بوده و نرخ رشد طلاق روندی صعودی را طی کرده است که این مسئله می‌تواند زنگ خطری برای کانون خانواده تلقی شود. هدف تحقیق حاضر، بررسی رابطه شهرنشینی با میزان طلاق در بین استان‌های کشور می‌باشد. داده‌های حاصل از سرشماری سال 1390 مرکز آمار ایران که شامل داده‌های مربوط به وضعیت زناشویی افراد 10 سال به بالا در استان‌های کشور است، موردبررسی و تجزیه‌وتحلیل آماری قرار گرفت. روش تحقیق، اسنادی و کتابخانه‌ای با استفاده از اطلاعات مرکز آمار و سازمان ثبت‌احوال است. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS مورد تحلیل قرارگرفته است. یافته‌ها نشان می‌دهد بیشترین طلاق در سرشماری سال 90 مربوط به استان‌های تهران، البرز و خراسان رضوی می‌باشد. نتایج تحقیق نشان می‌دهد، بین استان‌های مختلف کشور تفاوت معناداری میان میزان طلاق مشاهده می‌شود و نتایج آزمون همبستگی بیانگر رابطه میان شهرنشینی و طلاق است.