بافت­های فرسوده و رهاشده‌ی شهری، چه در درون شهرها و چه در حاشیه آن‌ها، از مسائل و معضلات غیرقابل‌چشم‌پوشی شهرهای امروزی به شمار می­آیند. بافت­های شهری با گذر زمان به میزان زیادی کیفیت خود را از دست می­دهند و جریان زندگی در آن‌ها با مشکلات فراوانی روبرو می­شود. عدم توجه به این بافت­ها، سبب گسترش شهرها به سمت اطراف شده و هزینه­های هنگفتی را دربر خواهد داشت. لذا به‌منظور پیشگیری از عواقب نامطلوب و گاه غیرقابل‌جبران این معضل فراگیر، مداخله صحیح در بافت­های فرسوده و رهاشده‌ی شهری و نوسازی آن‌ها ضروری است. اما اغلب نوسازی­های شهری درعین‌حال که ضروری هستند و منافع بسیاری دربر دارند، برخی نگرانی­ها و آثار نامطلوب را به‌ویژه درزمینهٔ اجتماعی در پی‌دارند. یکی از صورت­های نوسازی شهری "اعیان سازی" است که برخی صاحب‌نظران آن را مثبت و برخی نیز منفی دانسته­اند. بنابراین در این مقاله سعی بر آن است تا باهدف ایجاد تغییرات کالبدی و ارتقای کیفیت سطح زندگی با استفاده از فرایند اعیان سازی و برای روشن شدن موضوع به تعریف اعیان سازی پرداخته و ابعاد مختلف آن بررسی می­شود. سپس به بررسی و مطالعه ادبیات مربوطه و تجربیات جهانی از اعیان سازی و معیارها و شاخص‌های تأثیرگذار بر آن پرداخته تا بتوان با استقرار آن‌ها در چارچوب یک مدل سنجش مناسب به ارزیابی سطح کیفیت سکونت در محدوده‌ی موردمطالعه و میزان رضایتمندی ساکنین از محیط سکونتشان پرداخت. روش انجام این تحقیق بر مبنای تکنیک تحلیل رگرسیونی چند متغیره سلسله مراتبی و مدل مورداستفاده در فرایند تحلیل نیز به مدل تجربی سنجش کیفیت محیط سکونت موسوم است. این مدل دارای ساختاری سلسله مراتبی بوده و متشکل از معیارها و جزء معیارهایی است که در سطوح مختلف آن قرار می‌گیرند. در این میان جزء معیارهای سطح آخر مدل، مبنای تنظیم پرسشنامه تحقیق قرارگرفته و بر اساس میزان رضایتمندی یا نارضایتی ساکنین محیط موردنظر امتیازدهی شدند. درنهایت پس‌ از انجام تحلیل‌های آماری مناسب، سطح کیفی سکونت در محدوده‌ی موردمطالعه در حد متوسطی ارزیابی و وجود رابطه‌ی معنی‌داری بین معیارها و جزء معیارهای واقع در سطوح مختلف مدل با متغیر وابسته‌ی کیفیت محیط سکونت تأکید شد.